NASA araştırmacıları, hakemli bilimsel mecmua The Astrophysical Journal’da yayımlanan çalışmada cismin özelliklerine dair detaylı bilgiler verdi.
Buna nazaran M82 X-2, her yıl yaklaşık 1,5 Dünya’ya muadil gereç tüketiyor ve bu malzemeyi komşu bir yıldızdan çekiyor.
NASA araştırmacılarına nazaran M82 X-2’nin varlığı bile fizik kurallarına meydan okuyor.
Bilim insanları bu cins objeleri ultra parlak X-ışını kaynakları (ULX’ler) isimli bir sınıfta topluyor.
ULX’ler ekseriyetle Güneş’ten milyonlarca kat daha fazla güç yayıyor.
Bu güç ölçüsü, fizikte “Eddington limiti” diye bilinen bir maddeyi çiğniyor. Bu limit, muhakkak bir boyuttaki bir cismin en fazla ne kadar parlak olabileceğini belirlemek için kullanılıyor.
Bilim beşerlerine nazaran bir cisim Eddington sonunu aşarsa kendi kendini kesimlere ayırmasını beklenir.
Öte yandan NASA araştırmacıları, ULX’lerin “düzenli olarak bu sonu 100 ila 500 kat aşarak bilim insanlarını şaşırttığını” tabir ediyor.
Yeni müşahedeler, M82 X-2’nin de muhakkak çok parlak bir X-ışını kaynağı olduğunu doğruladı.
Önceki teoriler, çok parlaklığın bir tıp optik yanılsama olabileceğini öne sürüyordu lakin bu yeni çalışma, durumun bu türlü olmadığını gözler önüne serdi.
Bunun yanı sıra gökbilimciler evvelce ULX’lerin aslında kara delikler olabileceğine inanıyordu. Ancak NASA araştırmacıları, M82 X-2’nin nötron yıldızı olduğunu belirledi.
Son derece ağır olan nötron yıldızları, dev bir yıldızın süpernova formunda patladıktan sonra geri kalan kısmın kendi içine çökmesiyle oluşuyor.
Nötron yıldızlarının kütle çekim kuvveti, Dünya’nınkinden yaklaşık 100 trilyon kat daha güçlü.