Cumhuriyet Gazetesi’nde yaşanan kriz ve peş peşe gelen ayrılık haberleri akabinde gözler gazetenin öne çıkan isimlerine döndü. Lakin köşe müellifleri, gazeteye kimin tuzak kurduğunu hala açıklamadı.
Mustafa Balbay ve Şükran Soner, bugünkü yazılarında Cumhuriyet’teki krize değindi, lakin isim vermedi.
Balbay’ın “Vurun Cumhuriyet’e” başlıklı yazısı şöyle:
“İlhan Selçuk’u yarın Hacıbektaş’ta mezarı başında anacağız. 13 yıl olmuş… 21 Haziran 2010, Silivri’deyim. Televizyonun altyazısından öğrendim başyazarımızı, büyük ustamızı kaybettiğimizi. Ne edebileceğim telefon ne gidebileceğim bir yer var. Hücreme geçtim, başımı demir ranzaya dayadım; yıllar geçti gözümün önünden.
Ergenekon kumpasında İlhan Selçuk’la birebir davadan yargılanıyorduk. Benim üyesi, İlhan Abi’nin yöneticisi olduğumuz tez edilen Ergenekon örgütünün hareketlerinden biri şuydu:
Cumhuriyet gazetesine bomba atmak!
Yanlış okumadınız, biz kendi gazetemize bomba attırıp kaos yaratmayı amaçlamıştık! Aslında 6 Mart 2009’da tutuklanırken şu an kaçak olan savcı Zekeriya Öz’ün birinci kelamlarından biri şu olmuştu:
–Uğur Mumcu’yu öldüren örgüte üyesin. Olmadığını mahkemede ispat edersin!
Bu akıl almaz suçlamaların tümü çöktü ancak dava sürecinde İlhan Selçuk öldü. 21 Haziran’da, en uzun gündüzde kaybettik.
Cumhuriyet’e hücumlar ise bitmedi.
Değil Türkiye’de, dünyada Cumhuriyet kadar kendisi ve muharrirleri değişik suçlamalarla, karalamalarla karşı karşıya kalan gazete olmamıştır. Araştırmacı gazeteciliğin delili Uğur Mumcu’nun, bütün gücü ve iradesiyle gerçekleri ortaya koymaya çalışırken bir hafta içinde hem CIA hem MOSSAD hem KGB casusu olduğu yazılmıştı. Uğur Abi topuna şu karşılığı vermişti:
“Bunların tümü birebir anda olmaz.
Hangisiysem bir karar verin…”
Suçlanmadığımız bir yolsuzluk kalmıştı, o da oldu.
Anadolu’da bir kelam vardır:
Hırsıza hırsız deme, çuvalı başına geçirir!
Akla bunu getiren, kabulü ve gerçekleşmesi olanaksız bir suçlama. Bugün Cumhuriyet ismine en ağır sorumluluğu üstlenen, Cumhuriyet Vakfı Başkanı Alev Coşkun 17 Haziran Cumartesi günü “Bu kale işgal edilemez” başlığı ile bütün savlara cevap verdi. Cumhuriyet okuruna bu açıklamaları yapması gerekirdi. Zira Cumhuriyet’in sahibi okurlarıdır. Vakıf olduğu için de ayrıyeten ve daima kontrol altındadır.
Cumhuriyet Vakfı Genel Sekreteri sorumluluğu ile Işık Kansu da gayede. Bu durumun onlarca tanımı olabilir lakin aklıma gelenlerden biri şu:
Güneş balçıkla sıvanır, Işık yolsuzlukla suçlanamaz!
Cumhuriyet Vakfı Yönetim Kurulu üyesi ve saymanı Hüseyin Yıldız’ı adapsız bir süreçle suçlayana sorarlar:
Sen sayı saymasını biliyor musun?
İşin özeti, Cumhuriyet Vakfı’nın üst idaresi topun ağzına konarak Cumhuriyet’e bir atak daha yaşıyoruz…
Bunu da aşarız, neleri aşmadık ki…
***
Silivri’nin birinci aylarında, bir gardiyan demir kapının dar penceresini açıp fısıldadı:
–Mustafa Bey size ismi garip bir kişinin selamı var.
“Kim?”
-Adı CUMOK’muş. CUMOK Bey’in selamı var deyin, o anlar dedi!
“Anladım anladım… Sağ olsun getirip gelen…”
Cumhuriyet okurları (CUMOK) ile aştık her mahzuru.
Biz, Cumhuriyet’in evlatlarını herkese anlatmak zordur…
Biz, Cumhuriyet’ten aldıklarımızla değil Cumhuriyet’e verdiklerimizle doyarız…
Biz, ne baskının ne zulmün ne paranın önünde eğiliriz. Yalnızca Cumhuriyet’in temsil ettiği bedellerin ve bu bedelleri taşıyan okurun önünde eğiliriz…
Biz, ismini Atatürk’ün koyduğu bu gazetenin bayrağını daima ayakta ve yüksekte tutmaktan diğer bir gaye edinmeyiz…
Biz, Çanakkale’de emperyalist güçlerin, “Koca dağlar Türk doğurmaya devam ediyor” demesi misali, içimizden Cumhuriyetçiler doğurarak nesilden jenerasyona yaşarız…
Vurun Cumhuriyet’e…
Bize her türlü karayı çalmaya kalkabilirsiniz, hapsedebilirsiniz…
Hatta öldürebilirsiniz…
Ama yenemezsiniz!”
Şükran Soner’in “Ailenin içinden tanıklıklar suçlayanları yalanlıyor” başlıklı yazısı ise şöyle:
“Cumhuriyet ailesine, okurlara saygısızlık etmemiş olmak için, eleştireni, destekleyeni, sorgulayanların her bireyine sordukları, merak ettikleri hususlara bağlı olarak bilebildiklerim kadarıyla paylaştıklarımı okurlarımızdan saklamak olamazdı. Şahsî öfkelerini yenebilecek, ailede kalabilecekler için birazcık oyalanmayı seçtim. Polemiğe kaçmama gayreti içinde, neden-sonuç ilişkilerine bakarak özetleme gayreti içinde kalmak isterim.
Cumhuriyet gazetesinin geleceğine dönük en ağır ortak derdin gelişmesinden, Nadir Nadi’nin tabutu başında Berin Nadi’nin onurlu sorumlulukla beklentilerinden özetle ortaya çıkan gerçeklerden kelama girerek başlamak gerek. İflas masasına düşmüş gazetemizin tekrar yaşatılması için elindeki mal varlığı üzerinden kuruculuğunu üstleneceği vakıf çatısı altında, kimselerin sorumluluk almama lüksünün olamayacağını, ortak akıl paylaşımı içinde dostlarıyla birlikte geliştirmeye koyulmuştu. En ağır yükü sorlmadan İlhan Selçuk’a yüklemiş, İlhan ağabeyin kritik her dönemeçte altını çizdiği üzere elinin üzerine çok ağır bir taş yerleştirivermişti.
Elbette birkaç cümle içinde özetlemek gerek. Cumhuriyet’i kurtarmak üzere gelen gönüllüler, sözün tam karşılığıyla sıraya dizilivermişlerdi. Kimisi şahsî birikimleri ile takviye veriyor, bazıları var olan kurumları ile birlikte faydalı ortak projelerle Cumhuriyet Vakfı’nın karşısına çıkıyorlardı. Elbette Ender Nadi üzerinden gelen mal varlığı vakfın kurucu garantisi, çalışanların hakları üzerinden yaşanan günlük sıkıntılara ilaç üzere gelen projelerin sayısız halkasına tanıklık ettik. Gerçek niyetlerin kokusu daima sonradan, geriden çıktı. Kimi ailesinin bireylerine dönük karşılıklar, bazıları kendi vakıflarına dönük hisseler, en birden fazla da siyasal hedef, hırslar iktidarlarına yönelik yarış içinde, sonuç olarak vakfa ağır bedeller ödetmekten hiç lakin hiç çekinmediler.
Bütünü üzerinden o tarihlerde yapılabilmiş kirli çıkar hesaplarının çok daha ağır, acımasız olduklarını lakin paylaşabilirim. Ailemizden bir modül olan okura yansımamaları direkt o günlerin medya imkanlarındaki teknolojilerle kontaklı olabilir. Bugünün çoklu dedikodu, suçlamalarının yüklü hissesinin, çok kolay, çok ucuza, çok aldatıcı medyatik uçurmalar üzerinden yapılabilirliğini unutmamak gerek.
Sözün özü istekli, özverili kurtarıcılık ataklarının, çıkarlar ismine el koymaya dönüşmesinin çok daha ağırlarıyla yüzleşmiş olmanın gerçekçi boyutlarına bakıldığında geçmişten alınmış derslerin de katkılarını hiç hafife almamalıyız. Bugünkülerin çok daha polemikçi, gerçekçilikten uzak ataklar olduğunu içinden gözlemlemek, inanın duyarsızlık hiç değil. Elbette sonuçta tuzakların başlarına çöreklenenlerin işin içinden bedelsiz sıyırtabildiklerini izlemek zorunda kalmak üzücü.
Cumhuriyet gazetesinin, bugünün ürkütücü medyatik baskıları, yasakları, en ürkütücüsü şuurlu ekonomik siyasetlerin, tek adam rejiminin eseri sayısız oyunlar yetmezmiş üzere, dedikodular, çamur atmalar üzerinden yıpratılma uğraşlarında hudut tanımaz densizliklerin yaşatılması daha da üzücü. Biz geçmişten ne kadar bağışıklık kazanmış olursak olalım, geçmişi bilmeyen ya da uzak kalmış, Cumhuriyet’in ayakta kalmasını çok pahalı bulanlar için en azından moral bozucu. Kimi arayan dostların bizlerden daha çok etkilendiklerini görmek incitici. Galiba en çok bu nedenle, Cumhuriyet’i kapattırmak için geçmişten günümüze hiç vazgeçilmemiş birbirinden kirli oyun, tuzağın, sonunda bir biçimde ayaklara dolandığını gözlemlemek güç verici.”